“Orange Color Queen” is een lofzang aan het adres van Ty’s roodharige lover. De goed opgebouwde track, met daarin een verassend vette gitaar rif, is afkomstig van zijn negende studioalbum Ty Segall (2017). Zijn debuutalbum uit 2008 droeg overigens dezelfde naam. De Amerikaanse Segall vindt zijn inspiratie voornamelijk in de Garage, Folk en Glam Rock.
Met elke dag dat “The Donald” het voor het zeggen heeft in de USA lijken de teksten van deze track actueler te worden. Q-Tip en Phife Dawg vegen met behulp van twee coupletten en een Black Sabbath drum-break de vloer aan met Trump’s campagne. In tijden waarin populistisch gebrabbel niet alleen bij loze woorden blijft is het zaak het volume vol open te zetten en je te laten horen. Phife Dawg, R.I.P.
Wederom een mooie synthese van mooie moderne elektronische muziek met een flinke laag soul. Een combinatie die James Blake al introduceerde, maar waar het echt zwoele geluid nog wel ontbrak. Maar daar hebben we weer anderen voor zoals James Vincent McMorrow en Honne.
Als je dan over New York gaat zingen moet het goed zijn, maar ook vernieuwend. Daar valt bij Honne in ieder geval weinig op af te dingen. Niet voor niets dit jaar op Eurosonic / Noorderslag. Geheel verdiend met een prachtig nieuw album, waarvan Coastal Love wel de meest ‘poppy’ is.
Het laatste decennium is wat mij betreft de elektronische muziek steeds volwassener geworden. Artiesten als Trentemøller, Bonobo, Burial, Four Tet etc. hebben daar een wezenlijke bijdrage aan geleverd. En een artiest die weer mooi in dat straatje past is deze met een nieuw album Mare.