Zo uit het niets komt The Rapture met een nieuwe single die zo aanstekelijk is dat deze al dagen op repeat staat. Het pianoriedeltje en de in de 2e helft van de track geplaatste trompetten doen me erg denken aan Laurent Garnier. Let daarbij ook op dat heerlijke onderliggende basslijntje. The Rapture weet dit alles nog wat extra popgevoel mee te geven door een zanger die op repeterende wijze een zinnetje of 2 Ã 3 over het instrumentale heen weet te zingen. Een track die het festivalgevoel helemaal weet op te roepen wat mij betreft.
Author: Ronald
The Smiths – Strangeways, Here We Come
The Smiths is een typisch Britse band uit de jaren ’80, met invloeden vanuit The Kinks en The Jam. Ondanks dat de invloed van de band groot is (en was) in Engeland, zijn ze aan het vaste land nooit echt goed doorgebroken. Erg vreemd eigenlijk, want The Smiths hebben vooral met hun laatste twee albums goud in handen. De zang van de charismatische frontman Morrissey, in combinatie met de zeer melodieuze popsongs, heeft dan ook vele britse bands als Oasis, Franz Ferdinand en Radiohead geïnspireerd.
Het laatste album uitgebracht door The Smiths is Strangeways, here we come en is een soort van conceptalbum en meteen ook het beste album van de band. Zoals the Cure met Pornography en Joy Division met Unknown Pleasures eigenlijk ook hun meest briljante platen hebben uitgebracht als concept, zo is dat eigenlijk ook met The Smiths. Op deze plaat probeerden The Smiths een nieuwe muzikale richting te vinden, met het Beatlesgeluid in het achterhoofd.
Het resultaat van deze nieuwe richting zijn tien prachtige popsongs, allen zeer catchy, af en toe tegen de rand hangend van kitsch en bombast. The Smiths weet over het gehele album echter authentiek en geloofwaardig te blijven, waardoor het vooral genieten is. Het is ook echt een album die je op repeat wil zetten om die melodie in dat ene nummer nog een keer extra te kunnen beluisteren.
Ondanks dat The Queen is dead, het album vooraf aan Strangeways, het beter doet in de ‘best album of all time’-lijstjes , is Strangeways, here we come absoluut het magnum opus van de band.
http://www.youtube.com/watch?v=m_-Jltwbles
Colin Stetson – New History Warfare Vol.2: Judges
Colin Stetson heeft met New History Warfare Vol.2 de toon gezet voor 2011 binnen het avant-garde jazz milieu. Met zijn saxofoon heeft hij een plaatje volgeblazen dat elke liefhebber van een beetje experiment zal doen overrompelen. Na veel rondtouren met bands als Arcade Fire, Bon Iver en Feist is het eindelijk de beurt aan Stetson zelf om in de schijnwerper te staan. Gezegend met zoveel talent en techniek vervult Stetson deze rol dan ook moeiteloos.
New History Warfare Vol.2 is zeker geen pure jazz. Stetson heeft bijvoorbeeld elke track een kop en staart gegeven, daarnaast neigt zijn saxgeluid regelmatig naar electronica en rock. Als bijvoorbeeld gastzangeres Shara Worden (My Brightest Diamond) mee gaat zingen over de saxdrones van Stetson is de vergelijking met Portishead gauw gemaakt.
Prijzend aan het album en Stetson is dat hij niet alleen alles solo doet (behalve de vocals), maar de opnames ook nog eens live opneemt en in één take. Geen computertoestanden of nabewerkingen, maar gewoon de real deal. Bijna onvoorstelbaar hoe hij dat allemaal in zijn eentje voor elkaar weet te krijgen.
Stetson weet met onder andere een circulaire ademhaling niet alleen basismelodieën uit zijn instrument te toveren, vaak is juist het oergeluid van de saxofoon leidend in zijn manier van spelen. Zo weet hij zijn sax soms letterlijk te laten gieren en brullen, terwijl op andere momenten alleen een minutenlange saxdrone te horen valt. Het luisteren van de gehele plaat is dan ook de meest verstandige, misschien wel verplichte keuze voor de lezer van dit stuk. Hieronder niet alleen de track ‘a dream of water’ maar ook een livefilmpje van Stetson om zijn genialiteit te kunnen tonen. Beste plaat van 2011 tot nu toe wat mij betreft.
Brookes Brothers – Big Blue
Met dit mooie warme weer krijg ik altijd trek in funky drum ‘n bass. Brookes Brothers zijn hier groot in geworden, hun nieuwe album komt volgende week uit en wordt in het wereldje gezien als een van de musthave platen van 2011. De sampler is nu net uit en de track ‘Big Blue’ belooft al veel goeds:
http://www.youtube.com/watch?v=bcCs7M6kmWI
Voor nog meer zomer in de bol kan er ook zeker aangeklopt worden bij de Brazilianen dj Marky en SPY:
http://www.youtube.com/watch?v=0e4E5MaJuXw
Gil Scott-Heron – Spirits
Gil Scott-Heron is de laatste maanden weer populair doordat zijn laatste album is geremixed door Jamie xx van the xx. Deze Jamie wist I’m New Here, een fijne soulplaat, om te bouwen tot een geslaagd uk garage/funky album met een zeer hoog hipstergehalte. De meeste hipsters leerden zo Gil Scott-Heron kennen, vooral omdat luisteren naar Jamie xx heel 2010 al was goed bevonden door hipsterwebsite Pitchfork.
Jamie xx zelf weet echter wel beter. Dat hij meer dan alleen de veters mocht strikken van Gil Scott-Heron kwam enkel en alleen omdat de ‘godfather of rap’ knikte dat het goed was.
Gil Scott-Heron maakte al naam lang voordat Jamie xx geboren was. Zijn bijnaam ‘godfather of rap’ dankt hij uit de jaren 70, experimenterend met jazz en spoken-word, bol van de zwaar maatschappelijk kritische teksten. De invloed van Scott-Herons rijmschema’s, melodielijnen, maar bovenal zijn teksten reikt ook tegenwoordig nog ver. Vooraanstaande rappers als Kanye West, Common, Dr Dre maken er geen geheim van veel van Scott-Heron’s werk te reproduceren.
In de jaren 70 is Scott-Heron’s naam gevestigd met het uitbrengen van zijn meest bekende track ‘The revolution will not be televised’. Een track waarin Scott-Heron zijn gram spuit over de nieuwe media in die tijd, in dit geval de televisie. De eerste alinea begint alleszeggend:
You will not be able to stay home, brother.
You will not be able to plug in, turn on and cop out.
You will not be able to lose yourself on skag and skip,
Skip out for beer during commercials,
Because the revolution will not be televised.
Met inspiratiebronnen als Coltrane, Otis Redding, maar ook Malcolm X is het niet gek dat Gil Scott-Heron’s favoriete thema’s in die tijd discriminatie, het vechten naar vrijheid en de in Amerika heersende sociale ongelijkheid waren. Later kwam daar het leven in zijn algemeenheid, inclusief zijn drugsverslaving, bij.
Mijn favoriete plaat van Gil Scott-Heron is ‘Spirits’ uit 1994. In de jaren hiervoor waren drank, drugs, plus vele jaren touren de hoofdrolspeler in het leven van Gil Scott-Heron. Grote delen van zijn leven zat hij dan ook achter de tralies wegens drugsbezit en het gebruik ervan. Spirits bevat daardoor, dubieus genoeg, alles wat je wil horen in een soulplaat. Een frontman met een stem waarin je elk levensjaar kan horen, in combinatie met een band die het instrumentale gedeelte invult met een diepe mix van soul en jazz.
Enerzijds hoor je het geluid van John Coltrane (Spirits), anderzijds wordt je bedolven onder wazige Erykah Badu soul (Message to the messengers) en The Roots hiphop (Don’t give up).
Meesterstuk is de dik 18 minuten durende 3-eenheid ‘The Other Side’, een jazzstuk met als onderwerp zijn tientallen jaren durende drugverslaving.
Absoluut het luisteren waard dus, toch plaats ik hier de track ‘Give here a call’, een van de meest bluesgetinte tracks op het album. Een track waarin een mijmerende Gil Scott-Heron zo oprecht uit dat hij ‘haar’ zal bellen, dat ‘ze’ het wel moet geloven. Toch weet je, met de achtergrond van Gil Scott-Heron, dat hij zich weer in de nesten zal werken en haar nimmer bellen zal.