Mos Def – Auditorium

We nemen: Mos Def, Madlib en Slick Rick, gooien ze in een studio, maak er een beetje Tutti-Frutti van en dan krijg je vanzelf wat moois.

Eerlijk is eerlijk, bij de naam Mos Def ga ik persoonlijk niet meteen op het puntje van mijn stoel zitten maar dat ligt dit keer toch echt heel anders. Na het uitbrengen van het geweldige album Black on Both Sides in ’99 was ik meer onder de indruk van de acteerprestaties van Dante Terrel dan van zijn muziek. Pas toen ik hoorde dat hij ging samenwerken met producer Madlib en gouwe-ouwe Slick Rick begon ik weer echt naar hem luisteren. Het drietal zet op The Ecstatic uit 2009 een geweldige plaat neer. Auditorium duurt 4:36 wat tegenwoordig vrij lang is voor een track maar wat mij betreft mag die beat eindeloos op repeat.

Volumeknop naar rechts en laat dat hoofd maar op en neer gaan.

http://www.youtube.com/watch?v=_5RIrcW7E_4&feature=related

The Wiseguys – The Antidote

Het is weer eens tijd om terug te blikken op een subliem album uit de jaren ’90. Ik heb deze cd al een schone tien jaar in mijn kast staan en elke keer als ik ‘m weer tevoorschijn haal, lijkt ie beter te worden. Met “Ooh la la” en “Start the Commotion” bevat het album al twee representatieve klassiekers, maar het is eigenlijk weer eens zo’n plaat waarop elk nummer het goed doet. Dit wordt nog versterkt door een gros aan vette interludes.

Na hun debuut in 1996 kwamen Regal (Paul Eve) en DJ Touché (Theo Keating – tegenwoordig beter bekend als Fake Blood) in 1999 met dit zeer verdienstelijke vervolg, waarmee de heren hiphop en breaks op buitengewone wijze wisten te combineren. Er is dan ook een zeer kleine kans dat hun sound onopgemerkt is gebleven bij jongens als DJ Format en RJD2.

Ik wil één nummer uitlichten die misschien niet iconisch is voor de rest van het album, maar wel voor de klasse van dit duo. Er zijn denk ik weinig mensen die klassieke instrumenten op zo’n passende manier in een moderne jas wisten te steken als in Face the Flames. Na een opbouw vol met onheilspellende geluiden en vocalen, doet het klassieke Prelude c mineur van Sergej Rachmaninov op ongenadige wijze zijn intrede. Subliem.

Everybody Must Get Stoned

Terug in de tijd met Timsja naar twee opnames met een identiek thema. Ondank het feit dat de tracks bijna 30 jaar na elkaar worden opgenomen, brengen beide je moeiteloos in soortgelijke sferen.

Voor zijn Album Blonde On Blonde neemt Bob Dylan in 1966 het nummer “Rainy Day Women # 12 & 35” op. High van de cannabis spelen Dylan en zijn bandleden het nummer al schreeuwend en lachend in. Het resultaat; een nummer waar je ook zonder de nodige drugs spontaan stoned van wordt. Door het controversiële thema wordt het nummer in Amerika en Engeland in die tijd door veel radio stations niet gedraaid.

De hip-hop formatie Cypress Hill laat zich in 1995 inspireren door Dylan en nemen voor het derde studio album Temples Of Boom de track “Everybody Must Get Stoned” op. Ondanks het feit dat het nummer van Dylan niet daadwerkelijk gesampled wordt is duidelijk hoorbaar dat frontman B-Real dezelfde melodielijn gebruikt als in de opname uit 1966. Evenals bij zijn voorganger brengt ook de muzikale omlijsting van ditmaal Dj Muggs je in hogere sferen.

Sol – Yours Truly

Op de spreekwoordelijke drempel van het weekend geef ik je nog snel wat lekkers mee voor in je oorschelp. In de lijn van iSH en Wiz Khalifa is hier…Sol! Stream (en download) zijn album ‘Yours Truly’ hieronder en doe dingen als bewegen met je hoofd. Goed weekend, doe voorzichtig, wees lief en maak vriendjes…

edit: Lekkere track heeft lezers in hoge kringen want Don Diablo poste dit al door op zijn eigen blog…check!

Kutmah @ 5 Days Off

Wie had ooit gedacht dat het genre ‘instrumentale hiphop’ tijdens 5 Days Off het monumentale Paradiso zou vullen? En dat zonder de aanwezigheid van het huidige boegbeeld, Flying Lotus? Dit jaar heeft het festival het aangedurfd, met op de line-up twee headliners van formaat (The Gaslamp Killer en Hudson Mohawke), bijgestaan door talenten uit zowel binnen- als buitenland. Het is de tweede dag, de eerste kater is geïncasseerd maar de zin is nog volop aanwezig.

De opbouwende set van Kutmah, aspirant-lid van de Brainfeeder-familie, waartoe onder anderen ook Martyn, Ras G en natuurlijk Flying Lotus behoren, viel me die bewuste donderdagavond erg op. Met een behoorlijke kater heb ik alles rustig vanaf het kerkbalkon mogen aanschouwen en beluisteren. Mijn ene hand met een ‘gunfinger’  in de lucht en in de ander een frisje. Kutmah trekt met dat typische Los Angeles-geluid de zaal weer een stukje voller na Jameszoo, wat ik ook sterk vond maar wat veel rustigere muziek is. De rode draad bij Kutmah is (instrumentale) hiphop, met af en toe een uitschieter in de vorm van een trage dubstepplaat, een snelle juke-track of prikkelende glitch-hop. Van de nieuwe Busta naar diepe, oude dub. Door zijn uitstekende mixwerk klinkt het nergens van de hak op de tak.

Hieronder de bewuste set van Kutmah die avond met niemand minder dan The ***** Gaslamp Killer on da mic! Gangster shit…