Large Professor, vaak geprezen als een van de grootste hiphopproducers aller tijden, maakte begin jaren negentig furore met de hiphopformatie Main Source (ze leverden onder andere een bijdrage aan de soundtrack van White Men Can’t Jump met de heerlijk funky track Fakin’ The Funk). Met een lange staat van dienst is Large Pro nog steeds alive and kicking; Timsja poste onlangs nog over een van zijn samenwerkingen.

Midden jaren negentig besloot Large Pro solo te gaan en met zijn nieuwste album Professor @ Large bewees hij vorig jaar eens te meer dat hij een producer van formaat is. LP Surprise en Live Again knallen al enkele weken hard door mijn veel te kleine boxjes en ook de instrumentals Barber Shop Chop en het heerlijk repeterende Back in Time hebben genoeg airplay gekregen.

Met zowel zijn volwassen stem als de kwaliteit van zijn producties weet Large Pro naar mijn mening een unieke sound te creëren; let bijvoorbeeld op de heerlijke drum rolls en de daaropvolgende timing van de veertigjarige hiphopgeleerde in LP Surprise (“Surprise motherfuckers, it’s Large Pro”).

Ik sta op het punt om voor een weekje naar het buitenland te vertrekken. Regen, drop en het koningslied kan ik wel zeven dagen missen. Deze rete vette hip-hop van Nederlandse bodem echter niet. BlabberMouf is onderdeel van de rapformatie Het Verzet, waarover Nicky Noble hier al eerder schreef. Hij bracht eind vorig jaar, in samenwerking met producer Propo’88, de solo LP From The Top Of The Stack uit. Een plaat met internationale allure die komende week dus zekers te weten meegaat op de iPod. Luister en kijk hier naar de officiële video van de track “Flabbergasted”.

Al eerder kwam Macklemore voorbij met zijn single Same Love. Nu een paar maanden later is hij doorgebroken en heeft ook in Nederland volop bekendheid met de Thrift Shop. Goed nieuws om verschillende redenen.

De eerste en meest belangrijke is dat hij een geweldig album aflevert dat een doorbraak verdient. De tweede is dat Macklemore een frisse wind is in een hiphop-wereld waarin sex en rijkdom verheerlijkt worden. Macklemore snijdt weer meer serieuze thema’s aan zonder belerend te zijn en met een knipoog. Nike krijgt er van langs in Wing$ en zelfs held Michael Jordan krijg hier een sneer.

De derde reden is de middelvinger! De middelvinger naar platenmaatschappijen die artiesten wurgcontracten laten tekenen, moeilijk doen over rechten en op dubieuze wijze hun positie verdedigen. Het nummer Jimmy Iovine laat ook geen misverstanden bestaan over wie we het hier hebben.

Macklemore en Ryan Lewis verdienen het om een voorbeeld te zijn. Vanwege de thema’s die zij aansnijden, omdat ze laten zien dat ook niet-getekende artiesten geld kunnen verdienen maar bovenal omdat ze een heerlijk poppy hiphop-album afleveren met meer diepgang dan de Thrift Shop bij eerste luistering doet vermoeden.