Ken het werk van Wiz al een tijd en tijdens de laatste Coachella zag ik via de livestream zijn optreden op de mainstage. Gisteravond stond hij in een stijf uitverkochte Melkweg. Zomerse hip hop!
Helaas lijken de heren van Goose met het nummer ‘Synrise’ het beste kruid verschoten te hebben. Het contrast is dan ook groot als na het verstrijken van de eerste plaat het bijna irritante ‘Can’t Stop Me Now’ door de speakers klinkt; een wat matte, ongeïnspireerde track. De synth-melodie in de break lijkt alles nog goed te maken, maar het geheel mist de drive en ballen van de karakteristieke nummers van de eerste LP. Positief is dat ‘Can’t Stop Me Now’ ook meteen het meest zwakke nummer van de plaat is. De refreintjes van ‘After’ en ‘Like You’ zijn in tegenstelling tot zijn voorganger namelijk zeer zeker catchy en kunnen pardoes een paar uur in je hoofd blijven hangen. Dit zit hem vooral in de goede melodielijnen van de vocalen. De muziekale begeleiding houdt echter te wensen over. Goose lijkt dit ook te beseffen en besluit halverwege het album met de track ‘As Good As It Gets’ te komen. Wederom geen slechte plaat, maar beter gaat het inderdaad niet worden. Via het rustige ‘Hunt’, het experimentele ‘Words’, het instrumentale ‘Bend’ en het niet onverdienstelijke ‘In Cars’ mond het slechts 45 minuten durende album uit in de typische eindplaat ‘Staring’. Goose lijkt al haar longinhoud te hebben verspild tijdens het produceren van de openingsplaat en heeft net genoeg lucht om de LP uit te blazen als een kaars in de nacht. Voor de Goose liefhebber is dit zeker een plaat om te kopen. Voor de Goose-leken onder ons; koop het eerste album!
