Twee weken geleden had ik de eer om als support-dj te draaien tijdens het Caribou concert op het Noorderzon festival in Groningen. Je hebt wel eens van die avonden dat alles klopt. Dit was zo’n avond. Het Noorderplantsoen in Groningen, gehuld in een aangename zomeravond, stond vol met honderden muziek- en festival-liefhebbers. Allen wachtend op wat er te gebeuren stond. Met vier man sterk bezette Caribou ruim een uur lang het podium en de muziek van deze formatie liet mij in die tijd geen moment los. Na afloop, met in mijn linker binnenzak een gloednieuw digitaal schijfje, liep ik al nagenietend naar huis. Was het de magische atmosfeer van Noorderzon die mijn hart sneller had doen kloppen of toch echt de klanken van deze Canadese artiest.

Andorra is het tweede studio album van Dan Snaith onder zijn alias Caribou. Bij de eerste klanken van het album waan je je weer even in de  jaren zestig toen de Beach Boys furore maakte met hun album Pet Sounds (1966). Op een frisse en moderne wijze hebben met name de eerste nummers veel weg van de composities van Brian Wilson en in combinatie met het hoge stemgeluid van Snaith doet het dan ook denken aan de Beach Boys op hun best. Naarmate het album vordert verdwijnen de vocalen naar de achtergrond en nemen de electronische minimale invloeden de overhand. Het geheel mond uiteindelijk dan ook uit in het psychedelische en bijna negen minuten durende “Niobe”.  Het album eindigt verre van hoe het begint en is om die reden niet alleen gevarieerd, maar verteld daarmee ook een verhaal. Snaith gebruikt een groot arsenaal aan electronische en acoustische instrumentaria en schuwt niet te experimenteren met tal van geluidseffecten. Andorra is een heerlijke plaat waarop het verleden, met de technologische mogelijkheden van nu, naar een nieuw niveau wordt getild.