The Black Keys hebben me verrast met elk nieuw album dat ze de laatste 6 jaar uitbrachten en bewijzen opnieuw meer te kunnen maken dan alleen de rauwe blues-rock waarmee ze bekend werden. Op de LP Turn Blue wagen zij zich zelfs aan het gebruik van synthesizers en samplers, waarmee eens te meer de durf van deze band om te evolueren en te veranderen wordt bevestigd. De scherpe randjes mogen er dan misschien af zijn, fier overeind blijven de melancholische vocals, repeterende riffs en psychedelische synths. Luister hier naar de titeltrack “Turn Blue”, waarin deze ingrediënten moeiteloos samenkomen. Rhythm & Blues 2.0.
Rock
Wolfmother – New Crown
Uit het niets was daar het derde studio album van Wolfmother, New Crown (2014). Vorig jaar juli kondigde de band nog aan uitelkaar te gaan, echter nog geen jaar later verschijnt, ditmaal onaangekondigd, deze in eigen beheer uitgebrachte en eigenzinnige langspeler. Op de website van de band verklaren de leden al dat de plaat gemaakt is om het publiek te prikkelen de band live te willen aanschouwen en daar zijn ze ruimschoots in geslaagd. Luister naar de track “I Ain’t Got No” en je waant je in een rammend volle, dampende Paradiso, Melkweg of Oosterpoort. Ik kan niet wachten.
Kate Nash – Sister
Na de release van haar tweede album in 2007 brak deze engelse schone definitief met haar lieve en brave imago. Met het uitbrengen van haar derde langspeler Girl Talk, waarop zij balanceert tussen folk, rock en punk, bevestigd ze deze keuze nog eens dunnetjes. De track “Sister” lijkt in eerste instantie een zoetsappige ballade, maar ontvlamt na een minuut in furieuze gitaren en vocalen.
Soundgarden – Taree
Na de hereniging van Soundgarden in 2010 brengt de band voor het eerst in 16 jaar weer een studio album uit. Na zo’n lange periode is het afwachten of er nog iets over is van de chemie uit de jaren negentig. Het album King Animal (2012) klinkt in ieder geval bij vlagen weer ouderwets goed. Luister naar de track “Taree” en je hebt het gevoel dat ze nooit zijn weggeweest.
Tame Impala – Lonerism
Ongeveer een maand geleden werd ik getipt over de band Tame Impala. Ik sla zo’n aanrader meestal op in een speciale lijst in mijn telefoon om later nog eens op te zoeken, iets waar ik in dit geval nog niet aan toe was gekomen. Maar deze week kwam de naam Tame Impala mij voor de tweede keer ter ore, toen ik in een muziekwinkel vroeg welke muziek er werd gedraaid. De dromerige, psychedelische rockmuziek bleek afkomstig van het nieuwe album van de vierkoppige Australische band die al een maand in mijn ‘lijstje’ stond.
Het is duidelijk dat de jongens van Tame Impala goed hebben geluisterd naar grootheden uit de jaren ’60/ ’70, zoals The Beatles en Pink Floyd. Toch hoor je dat de muziek eigentijds en nieuw is, iets wat een eeuwige uitdaging moet zijn voor een band als deze. Met ‘Lonerism’ bevestigt Tame Impala maar weer eens hoeveel goede muziek er de laatste jaren uit Australië lijkt te komen.